Wychodzimy z założenia, że nauka ma być przyjemnością. I tak naprawdę może być. Dostosowujemy metody oraz sposób prowadzenia zajęć do ucznia. Dzięki temu może on szybciej i bezstresowo zacząć swobodnie komunikować się w języku obcym. Wiemy, że do ucznia trzeba podejść indywidualnie, bo każdy ma inne preferencje i predyspozycje do nauki. Właśnie po to przed pierwszymi zajęciami nasza szkoła przeprowadza testy, skonstruowane przez metodyków Ca Va. Pozwalają one określić potrzeby, preferencje i zdolności ucznia.
Poniżej mały przegląd stosowanych przez nas metod, które sprawiają, że nauka w Ca Va jest przyjemna i skuteczna:
- Pierwszą z opisywanych metod jest metoda polisensoryczna. Łączy ona narządy zmysłów ucznia (wzrok czy słuch) z koordynacją ruchową czy doświadczanymi uczuciami. Co ciekawe, występuje ona w najbardziej naturalnych sytuacjach, jak np. kiedy dziecko ogląda bajkę w języku obcym w telewizji czy komputerze, albo kiedy ktoś porozumiewa się w języku obcym będąc za granicą. Ta metoda sprawia, że uczeń właściwie nie zauważa, że jest na lekcji, a odnotowuje szybkie efekty. Stymulacja polisensoryczna (np. usprawniając dotyk, węch, słuch) pozwala zrozumieć otaczający nas świat dzięki własnym zmysłom.
- Kolejną omawianą metodą jest metoda reagowania całym ciałem (w skrócie TPR).Jej autorem jest James Asher, który uznał, że uczeń najlepiej zapamięta daną partię materiału dzięki ruchowi. Duże znaczenie ma tutaj udział nauczyciela, który ma zademonstrować swoje polecenie. Słówka i frazy kojarzone są z ruchem fizycznym, który ma angażować całe ciało. Dzięki temu pracuje cały mózg – nie tylko odpowiedzialna za język półkula lewa, ale też prawa, której rolą jest panowanie nad ruchem właśnie. Asher powoływał się na obserwację relacji matki z dzieckiem, które ją naśladuje zanim zacznie wymawiać pierwsze słowa. Metoda ta sprawdzi się w środowisku pozbawionym stresu, ale często jest też niezwykle atrakcyjna dla osób, które nie potrafią usiedzieć w jednym miejscu (co często dotyczy dzieci).
- Metoda bezpośrednia dotyczy bezpośrednio konwersacji, która prowadzona jest w języku obcym. Uczeń zostaje niejako wciągnięty i zaangażowany z uczestnictwo w rozmowie. Ogromną rolę odgrywa tu nauczyciel, z którym uczeń ma często obcować. Metoda zakłada, że uczymy się w tempie dostosowanym do naszych możliwości, unikając stresu i nacisku na tempo.
- Metoda naturalna mówi o tym, że istotą opanowania języka obcego jest obserwacja i wsłuchiwanie się wypowiedziom w języku obcym, a sytuacja, której uczeń jest świadkiem, z racji okoliczności jest oczywista. Trudno zaprzeczyć, że właśnie tak poznawaliśmy język polski – słuchając, patrząc i obserwując sytuacje rodem z naturalnego, rzeczywistego scenariusza. Dlatego właśnie zadaniem lektora jest takie prowadzenie zajęć, by sytuacja przypominała tę, w której dziecko uczy się języka ojczystego. Używany język jest prosty, frazy wielokrotnie powtarzane, konstrukcje zdania parafrazowane w sposób łatwy i czytelny. I w tej metodzie ważne jest całkowite wyeliminowanie stresu czy obawy narażenia się na śmieszność. Istotna jest tworzona atmosfera bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania na zajęciach.
- Sugestopedia skupia się na nauce w atmosferze nie tylko bezpieczeństwa, ale wręcz relaksu. Uczeń ma też zdystansować się do popełnianych przez siebie błędów, które popełnia odgrywając przydzielone mu role w scenkach, zabawach, grach sytuacyjnych, itp. Kompetentny, ale stanowczy nauczyciel ma za zadanie zaskarbić sobie zaufanie uczniów. Pomaga to osiągnąć nie tylko bezpieczeństwo, ale przyczynia się też do spontanicznych odruchów ucznia. Istotna jest sceneria: odpowiednio wyposażona sala, dająca komfort i poczucie bezpieczeństwa. Włącza się w to m.in. muzykę, która ułatwia rozwój naszej pamięci (rytm oddechowo-krążeniowy).
- Połączeniem technik konwencjonalnych, jak i niekonwencjonalnych, jest metoda komunikacyjna. Czerpie ona także z historii innych metod. Celem jest tzw. kompetencja komunikacyjna, czyli umiejętność porozumiewania się odpowiednio w danej sytuacji. Wymaga to od ucznia tego, by posiadł niezbędną, nie tylko elementarną wiedzę o gramatyce, kolokacjach, itp. Po raz kolejny istotne jest angażowanie się w sytuacje naturalne, przypominające te z życia wzięte. Stąd materiały językowe, które stosujemy, odnoszą się właśnie do tego założenia. Ogranicza się stosowanie języka ojczystego, koncentrując się na obcym. W parach czy małych grupach uczniowie odgrywają scenki sytuacyjne, dialogi, a nawet bawią się – wszystko w celu skutecznej komunikacji między uczącymi się.
- Metoda Counselling Language Learning (CLL) dotyczy założenia, że wszelkie posługiwanie się językiem przez ucznia to proces dotyczący relacji międzyludzkich. Zachodzą one w grupie i przez to komunikowanie się odgrywa ogromne znaczenie. Odnosi się też do tego, co uczący się chce omawiać, co go interesuje, unikając przez to wymuszonych tematów.
- Metoda audiolingwalna dotyczy czterech głównych, wyróżnionych sprawności językowych: czytania, pisania, słuchania i mówienia. Stawia sobie za cele wyrobienie w uczniu dobrych nawyków – chodzi tu o związek pomiędzy stymulującymi nas bodźcami, a tym, jak na nie reagujemy. Systematyczne powtórki umożliwiają naturalną naukę. Pozwala to uniknąć błędów językowych i zauważyć pewne powtarzające się struktury. Unika się też utrwalania tego, co niepoprawne.
